Biografie
Vanuit het atelier van Amerentske Koopman kijk je uit over een groot industriegebied in Utrecht. Loodsen, industriële complexen met zaagtanddaken, transportbanden, kranen en een brug in de verte bij het kanaal. Geen mensen.
Tijdens haar studie Architectonische Vormgeving aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht (1990-1997) maakte ze meters volgens de regels van de architectuur. Om die regels soms te ontduiken ging ze autonoom, vrij werken. Vanaf dat moment zoekt ze binnen zelfbedachte kaders de grenzen op waaruit haar beeldende werk; de installaties, schilderijen, beelden, mobiles, maar ook de opdrachten, zich ontwikkelen. De kaders zijn verschillend, afhankelijk van het medium waarmee ze werkt. Eindeloos experimenteren of ‘heksensoepen’ binnen het kader wild tegenover bedeesd of het kader controle versus loslaten.
Op deze website zie je verwantschap van werken die door de tijd heen gemaakt zijn. Bestaand werk inspireert tot nieuw werk. Haar energieke nieuwsgierigheid verkent alle uithoeken en mogelijkheden binnen de composities. Het is één groot onderzoek met de nadruk op kleur, beweging en herhaling. Vlakken, transparantie, reliëf, herhaling en lijnen bepalen het beeld. Het resultaat lijkt geen eindpunt te kennen, oeverloos, tegelijkertijd is extreme ordening haar kracht.
Amerentske ‘Strepen ontstaan bijna meditatief, mijn hele lijf geeft aan welke kleur het moet zijn.’ Bij Capas liggen horizontale en verticale strepen verf over en naast elkaar op het doek. Met soms ketsende kleuren of met een tegengestelde beweging in het beeld zet Koopman alles op scherp zoals in Transit waar de beweging het wint van de meditatie.
Bij Neurotransmitters stipte ze gaandeweg elke keer de vlakken kleiner aan met een nieuwe kleur. Soms spaart ze delen uit, gebruikt verf pasteus of transparant. Dan weer doorbreekt ze een compositie met een horizontale lijn in het schilderij of voegt met inkt en verf een frêle constructie toe. Alles lijkt mogelijk.
Van een andere aard zijn haar Druktemakers en muurobjecten. Puur verhalend. Ze zijn opgebouwd uit oud speelgoed, houtjes, verzadigd gedecoreerd met kralen of schelpen. Soms brengt een motortje de beeldende verhalen in beweging.
De titels die ze het werk achteraf meegeeft getuigen van verfrissende speelsheid, van durf en enthousiasme. Ze verwijzen vaak naar voedsel; Lievelingskost, Doping, Smaakversterkers. ‘Vitamines zijn leuk omdat het oppeppers zijn. Ik lees erover, zoek de terminologie en gebruik het begrip als het samenvalt met het werk.’
Opdrachten in de openbare ruimte zijn Koopman op het lijf geschreven. Maar zegt ze ‘Kunstenaar zijn is een eenzaam vak, in opdrachtsituaties werk ik daarom graag samen met anderen. Fijn om elkaar te inspireren.’
Ze heeft meerdere boekillustraties en werk in de openbare ruimte op haar naam staan. En vorig jaar realiseerde ze samen met Componist des Vaderlands Anne-Maartje Lemereis ‘een typisch Koopman streepjesschilderij in piano’ voor het Mondriaanhuis in Amersfoort.
In het atelier vol verfklodders, een ezel met lagen druipers en stellingen met geordende kratten vol knopen, schelpenverzamelingen, lapjes en kleine afgedankte houtjes groeien concepten voor nieuw werk en nieuwe opdrachten in de openbare ruimte. Er staat een imaginaire broedkast vol ideeën en hier en daar vind je een uitgewerkt concept.
Elaine Vis
Mei 2024
Foto: Luuk Huiskes voor het boek Utrechtse Kunstenaars
ISBN: 978-90-9035054